متان پاڻ تو ۾ وڃائي نه ڪو،
انهيءَ لاءِ شايد جهلي لوڪ ٿو،
چري! گيت اهڙا نه چَئُه.
وڌي من جي پيڙا ٿي ويتر وڃي،
رڳو لڙڪ آڇي نه ٿي ڏڍ ڏئي،
ٿي هر سٽ ۾ ڄڻ پئي ٻري باهه ڪا،
هر لفظ تنهنجو وڍي هانءَ پيو،
چري! گيت اهڙا نه چَئُهَ.
جو هت چنڊ ۾ ڪنهن کي ڳولهيندو هو،
۽ لڙڪن جا موتي به روليندو هو،
اهو شخص هن شهر مان اوچتو،
الائي ته ڪاڏي ويو آ هليو،
چري! گيت اهڙا نه چَئُه.
نه تون ننڊ پنهنجي اکين جي ڦٽاءِ،
ڏيئو آس جو ڪين گوري اجهاءِ،
ڪٿي تون وڃائي سکن جون گهڙيون،
حياتي سڄي روئجان پئي نه پوءِ،
چري! گيت اهڙا نه چَئه.
پرهه تائين آڪاس سڏڪا ڀريا،
سکي! سڀئي منظر ها روئي پيا،
سڄي رات تارا رُنا ٿي پئي،
اداسيءَ وچان چنڊ چوندو رهيو،
چري! گيت اهڙا نه چئه.
سدا گيت شاعر جا سنگسار ٿيا،
اڌورا سوين خواب رهجي ويا،
زمانو هي آخر قلمڪار کي،
هميشه جهليندو ئي رهندو آ ڇو؟
چري! گيت اهڙا نه چئه
چري! گيت اهڙا نه چئه