جي چاهت ۾ تَن- مَنَ کي گهيري هليا ويا،
اکيون سي اسان کان ڇو ڦيري هليا ويا.
سڄي زندگيءَ جا ڪيا جن ها واعده،
اهي بس ٻه-ٽي پِير سِيري هليا ويا.
ڪڇيا، ڪو نه ڪجهه ڀي سڀئي درد دل جا،
اکين مان رڳو لڙڪ ڪِيري هليا ويا.
اهي چند ڏينهن جا هئا ڪي مسافر،
اهي دل اسان جيءَ کي هِيري هليا ويا.
جڏهن سج اڀريو ته چنڊ ڀي لڪي ويو،
تارا به جهٽ پنهنجي ديري هليا ويا.