جيون جو ڪو هاڻي اهڙو رستو ڪونهي ڪو،
جنهن ۾ تنهنجي ياد مٺي يا الڪو ڪونهي ڪو.
اهڙو آيو وقت اسان تي هاڻي جو سانئڻ،
پنهنجي اکين ۾ ثابت ڪوئي سپنو ڪونهي ڪو.
ڇو ايڏو ٿي ڏور وڃون ٿا هڪ ٻئي کان ٿيندا،
شايد پاڻ ٻنهي هڪ ٻئي کي سمجهو ڪونهي ڪو.
پنچائت ۾ ويهي مون ڪلهه ايئن محسوس ڪيو،
نانءُ جا آهن رشتا سارا پنهنجو ڪونهي ڪو.
هيمون اڄ ڀي اونچو آهي سنڌ جي نقشي ۾،
گدارن جو تاريخن ۾ درجو ڪونهي ڪو.
عمر سڄيءَ جي مزدوريءَ مان ڪاٿي ڪو نه مليو،
سچ آ واقعي جيئڻ ايڏو سستو ڪونهي ڪو.
مرڪي ”انجم“ جي شعرن کي تو جيئن داد ڏنو،
ان کان وڌ ان لئه ٻيو ڪوئي تمغو ڪونهي ڪو.
**