اکيون پنهنجون هتڙي ڇو الجهي رهيون هن،
لڳي ٿو ته رستو ئي ڀُلجي پيون هن.
وري چنڊ اڀريو هي آڪاس تي آ،
وري يادگيريون اوهان جون وريون هن.
رڳو ڌرتتي آ اسان جو هي جيون،
نه برسي گهٽا ڪا، نه ڇانئون مليون هن.
اکين سان اکين کي چمڻ ٿو مان چاهيان،
اسان کي اوهان جون وڻي ويون اکيون هن.
نه دولت، نه شهرت، نه لالچ ٻي ڪائي،
رُڳو محبتون، عزتون ئي گهريون هن.
ٻه ٽي ڏينهن ٿيندا، اوهان کان جدا ٿي،
لڳي ٿو ته گذري ويون ڄڻ صديون هن.
نه ڪوئي ڀي ”انجم“ جي آيو قبر تي،
اجهامي ڪڏهن جو ويون هي بتيون هن.
**