ڪالهه جو آيس توڏي رستو، ڀاڪُر پائي سُڏڪي پيو،
وک وک تي ڄڻ ڪوئي صدمو، ڀاڪر پائي سُڏڪي پيو.
ڪهڙي ڪم جو ٿيندو جيون، تنهنجو پيار نه پاتو جي،
حسرت ماريل هڪ هڪ لمحو، ڀاڪر پائي سُڏڪي پيو.
دوکي وارو دين کڻي جيئن، پير پليتن پاتا ها،
سنڌ امڙ جو رستو رستو، ڀاڪر پائي سُڏڪي پيو.
واڪ لڳا پئي جسمن جا ۽، محبت ٿي هُئي، بي معنى،
صاف سچارو دل جو رشتو، ڀاڪر پائي سڏڪي پيو.
ڪيڏا گهرا درد ٻُڌائي، پنهنجائپ مان ”انجم“ کي،
ويٺي ويٺي ڏُک مان پوڙهو، ڀاڪر پائي سڏڪي پيو.
**