ڪيڏو ڀل چاهيان به مان،
مون ۾ سوين عيب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
ڪنهن سان ناهي دشمني،
ڪيئي يار رقيب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
ڪنهن کي نوازين ڪيترو،
ماڻهو ڄڻ ته غريب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
پنهنجي رشتي تي مٺي،
ڇو هي خيال عجيب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
**
شاعري
ڳوڙهو ڳوڙهو سوڳ ۾
انجم قاضيءَ جي شاعري ۾ نه رڳو سندس درد ڪٿا سمايل آهي، پرموجوده سماجي حالتون، جيڪي انسانيت کي وک وک تي ايذاءُ آڇن ٿيون جنهن سماج ۾ ماڻهپي جي تذليل ڪئي وڃي ٿي، جتي لڄ ليڙون ليڙون ٿيندي نظر اچي ٿي، اتي انجم قاضي خاموش ٿي نه ٿو ويهي رهي، هو ڀوڳي ٿو، ۽ انهن سانگيئڙن جي دانهن ورنائيندي وقت جي بي رحمي ۽ مسلسل اڻ وڻندڙ وارتائن کي شعر جو روپ ڏئي وائکو ڪري ٿو ته محسوس ٿئي ٿو، انجم جي شاعري ۾ قومي ۽ سماجي درد به شامل آهي.
- 4.5/5.0
- 2540
- 665
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- انجم قاضي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- مرڪ پبليڪيشن شهدادڪوٽ جو ڪتاب (6)
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- مهاڳ
- سنڌ جي زرخيز مٽي
- ڏاهي ڏات روشن آ
- ڏکن ۽ اهنجن کي پنهنجو ڪر
- بي ترتيب ۽ آوارا الفاظ
- ستارن جي جهرمٽ
- هڪ سٺو شاعر ۽ بهترين انسان
- ليکڪ پاران
- غزل
- جيون جو ڪو هاڻي اهڙو رستو ڪونهي ڪو،
- هُن سان گهاريل ڪنهن گهڙيءَ جهڙي نه هئي،
- اڳلي پل جي ناهه خبر ڪا، تڪڙو تڪڙو آءُ،
- ٻڏي ڪشتي اچانڪ وئي ڪنارن کي نه پهتاسين،
- ڪالهه جو آيس توڏي رستو، ڀاڪُر پائي سُڏڪي پيو،
- پنهنجي وچ ۾ جي فاصلا هوندا،
- وجود واسجي ويو، هي پيار ڄڻ گلاب آ،
- زندگيءَ کان زندگي گُم ٿي وئي،
- مڃجي ٿو هر شيءَ جي پنهنجي اهميت هوندي آ،
- روح ۾ سي نه راحتون آهن،
- ٿئي ٿو جي، ٿئي ڀلي جان ٿئي، اهو نقصان جو خطرو،
- جملو جملو سوڳ ۾ مون سان هيو،
- هن کان هاڻي ڏاڍو ڏور، هليو وڃبو،
- جڏهن گيت ڪي مان لکان ٿو پنن تي،
- ٿي ويون سڀ رونقون خاموش هِن،
- آڱرين سان اچي جيئن مليون آڱريون،
- اصولن، ارادن، عزم جي ڪهاڻي،
- جيئين رات ٿي ۽ کڙيا ها ستارا،
- نا واقف سڀ درد هي پنهنجا ترسي پيا آهن،
- پيڙائن مان گذريا آهيون،
- درد جيسين ڪو نه ٿو پنهنجو ڪري،
- ايئن آهي پاڻ گهاري زندگي،
- منهنجي لئه سا خودڪشي جهڙي هئي،
- مَن اسان جو، جون جي جيئن ڌرتتي،
- هوءَ جڏهن ڀي ڇوڪري مونسان ملي،
- ڪيڏي ٿي وئي رات ستارا جاڳن ٿا،
- ڇو ائين هر تهوار لڳي ٿو،
- ٿي ويس مان بدنام الائي ڇا ٿيندو،
- هيڏو هيڏو، اُن کان هيڏو چاهيان کيس،
- پيار پروليءَ جهڙو آ،
- مون لئه بالا تر آهي،
- خودڪشيءَ جهڙي هئي مون لاءِ سا،
- کڻي آئي سوين گڏ گڏ ستارا رات روشن آ،
- منهنجي اک جو ساڳيو الڪو جاڳي ٿو،
- شام جا پاڇا لڙن ٿا آءُ ني!!
- ڏکي دل ته روئي پون ٿيون اکيون،
- جنهن جي من ۾ محبت ناهي،
- جا نه ٿي گهرڙو اڏي احساس ۾،
- پيا وڇوڙي ۾ گذاريون ٻئي اسان،
- سار تنهنجي جون گهليون هيرون هيون،
- ٻه ٽي لُڙڪ هاريان ته مَنَ غم جهڪو ٿئي،
- دل لڳيءَ کي پياس ٿي محسوس ٿئي،
- ناهن سڀ تو جهڙا ماڻهو،
- ڳالهه جيڪا نه توکي سگهيس مان چئي،
- نينهن جي ڄڻ نکار جهڙو آ،
- گهڙي توکان هڪڙي وٿي ٿو ڪريان،
- تو بنا ايئن زندگي گذري هئي،
- هيا هونئن ته ڪيئي هزارن لکن ۾،
- لهجي لهجي جي ٻي معنى،
- اوهان جي پٺيان جيئن ويون هن اکيون،
- روز کان وڌ روز، گهرو پيار ٿيندو ٿو وڃي،
- وهه جيان هر گهڙي ٿي لڳي،
- پيو پڙلاءُ اڻڄاتو،
- هُو جو سامهون جڏهن اوچتو ٿو اچي،
- جيون پويان درد قطارون لاڳيتيون،
- سهارا نه پنهنجا سهارا رهيا،
- ڏسجانءِ عشق آڙاهه ٿي ويندو،
- ڏينهن اهو هڪ ٿيندو ڏسجو،
- ڄاڻ سج ئي ويو لهي ويندس هليو،
- ويون سڀ اورانگهي ڳليون يادگيريون،
- جنهن ويل به مان هُن کان، ٿو دور وڃان ٿيندو،
- ايندو رهي ٿو پڙلاءُ ڪوئي،
- ڇو لڳي ٿو ايئن روز مان بار بار،
- جڏهن تنهنجي در کان گذر ٿو ٿئي،
- نه پل ڀي رڪيا نيڻ آهن اسان جا،
- اکيون پنهنجون هتڙي ڇو الجهي رهيون هن،
- جيئن ئي اجري باک ڦُٽي ٿي جيون تي،
- تنهنجي دل مان جو تڙجي ويو هوس مان،
- جيءُ پيو هو جُهري حوصلو ڪو نه هو،
- پير پنهنجا رڪيا ئي نه ها عمر ڀر،
- پاڻ کي ڄڻ روزانو ڏيندو،
- توکان ڌار حياتي آهي،
- جيئري ئي سڀ پيار وساري بهتر ڪيئي،
- اسان ايئن اوهان جي شهر ۾ رهياسين،
- نه تنهنجي محبت جي پائي هئي،
- ويندي ويندي ويئي درد وساري منهنجي نيڻن ۾،
- تنهنجي دل ۾ منهنجو آکيرو نه هو،
- وايون
- رات برسي پيون،
- وڻ ٿا جهومن واءُ ۾،
- بيچينيءَ مان ايتري،
- جيئن جيئن منهنجي اوچتو،
- لاڳيتو منهنجي مٿان،
- ويچاري هيءَ هيکلي،
- جارن مان ليئا وجهي،
- پنهنجي رشتي ۾،
- هجي پنهنجي وس ۾،
- لوليون جهونگاري سدا،
- ڄڻ ڪو ئي ايذاءُ!
- ٿڪجي پيا آهيون،
- سانئڻ! توکان پوءِ سڀ،
- ڪاوڙجي توکان اٿيس،
- پنهنجو پاڇو پاڻ سان.
- لمحي لمحي ساڻ هن،
- ڪوئي ڀي منظر،
- ڀوڳي پيڙائون،
- ساٿُ سٽي ڄڻ پاڻ ۾،
- ڪيڏو ڀل چاهيان به مان،
- پنهنجا ڌرتيءَ جي مٿان،
- ڏينهن ته گذري ٿا وڃن،
- جيڪو گذري وقت ويو،
- گذري ويئي رات،
- تنهنجي منهنجي پيار جي،
- ٺاهيو پئي ٺاهين،
- ڪيڏي گهري رات آ،
- جيون مٿان ڌرتتي،
- هئاسين خاموش ٻئي،
- سُڪي ويا ڳوڙها،
- لُڙهي لُڙڪ ويا،
- ناهيان هاڻي هيڪلو،
- جڏهن به مون سان تون ملينء،َ
- بيت
- جيئن جو ڏٺائين، ايندي مون کي اوچتو،
- رات ڏسان مان خواب ٿو، جنت ۾ آهيان،
- جرڳو ڪوٺايو ويو، گڏ ٿيا سڀيئي،
- ڪالهه اچانڪ روبرو، جيئن جو ڏٺائين،
- مڃان ماڻهن لاءِ مان، مري ئي ويندس،
- منهنجي مُئي کان پوءِ تون، آخر ڪيئن ڪندينءَ،
- جيسين پنهنجيءَ جان ۾، ساجن ساهه هجي،
- سمنڊ سنڀالي ئي نه ٿو، پنهنجيءَ جهوليءَ کي،
- جڏهن کان منهنجي روح ۾، آئي گوري آ،
- رستو اچي هٿ ئي نه ٿو، ڀُلجي پيا آهيون،
- ڪيڏي ڪاري رات، چنڊ نه ڪو تارو ڪٿي،
- هُو جو نيري اُڀ تي، پکي اڏرن ٿا،
- ڪاٽينداسين ڪيئن ٻئي، هيڏا وڇوڙا،
- من کي هيڏي پياس ۽، ڏنئي لپ کڻي،
- وک وک آهي حادثو، وک وک هڪڙو درد،
- ڪڪري لاڳيتو مٿان، بيٺي برسي ٿي،
- ٻه ٽي ڏينهن رهي هتي، لڏي وينداسين،
- پکي پڃري ۾ ائين، ٻوليون ٻولي ٿو،
- تڪڙو تڪڙو ڪيترو، گذري ويو ننڍپڻ،
- سوچون هيٺان چنڊ جي، يادون سوئِن ٿيون،
- اجهو گذري رات وئي، ناهي پل ستي،
- جيڏو ڪاڇو تو ڏٺو، تيڏي تن کي تاس،
- ڦتڪي ڦتڪي ويو مري، اندر جو انسان،
- ڇا هي ساڳيو آ اهو، اڄوڪو انسان،
- ويٺا هئاسين اوچتو، برسي مينهن ڪڻي،
- هڪڙي رات خواب ۾، آئي حسينا،
- سنڌ جي بهترين شاعر سائين مقصود گل جي نانءُ
مون ۾ سوين عيب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
ڪنهن سان ناهي دشمني،
ڪيئي يار رقيب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
ڪنهن کي نوازين ڪيترو،
ماڻهو ڄڻ ته غريب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
پنهنجي رشتي تي مٺي،
ڇو هي خيال عجيب.
پوءِ به رهجي ٿا وڃن.
**