جيءُ پيو هو جُهري حوصلو ڪو نه هو،
واٽ اوندهه هئي سوجهرو ڪو نه هو.
سال جيئندا رهياسين حياتي ائين،
ڪنهن به پل تي پڪو ڀروسو ڪو نه هو.
ڀر مان گذري اچانڪ ايئن ڪالهه هوءَ،
ڄڻ ته پنهنجو ڪڏهن واسطو ڪو نه هو.
وقت وک وک وڇائي ڇڏيو خوف کي،
شانتيءَ ۾ ڪٿي پيچرو ڪو نه هو.
سجُ جو تيک ساڙي پيو ساهه کي،
روڊ رستن مٿان ڇانورو ڪو نه هو.
جيئن ”انجم“ اکيون پنهنجون ٻوٽي ڇڏيون،
پنهنجي پوءِ درميان فاصلو ڪو نه هو.
**