پير پنهنجا رڪيا ئي نه ها عمر ڀر،
ماڳ پوءِ ڀي نه ماڻي سگهيا عمر ڀر.
ٿا سفر ۾ هلن پاڻ سان ساڻ ساڻ،
هر قدم تي نوان حادثا عمر ڀر.
ڪو نه ٿو ڪو به ماڻهو مڪمل ٿئي،
ٿي رهي ڄڻ ڪمي ڪانه ڪا عمر ڀر.
وقت اغوا ڪري ساڀيائون ويو،
خواب بس خواب رهجي ويا عمر ڀر.
زندگي پيئي پوڙهي لڳي وڻ جيان،
لمحا ٿي ڄڻ پنن جان ڇڻيا عمر ڀر.
هُو اچي ڀي متان رستو ڀلجي ڪڏهن،
آس جا ديپ ٻرندا رهيا عمر ڀر.
ٿي جدا جيئن ئي ”انجم“ ويا پاڻ کان،
پو نه ڪاٿي ڪڏهن هو مليا عمر ڀر.
**