اسان ايئن اوهان جي شهر ۾ رهياسين،
ڪلورن جي وچ ۽ قهر ۾ رهياسين.
جي جيهڙيون ته ڦاهيون، جي ٻوليون ته گوليون،
تنهنجي شهنشاهي نگر ۾ رهياسين.
دغا ۽ نه دوکو نه ئي ميرُ من ۾،
زماني جي تڏهين نظر ۾ رهياسين.
چٽو چشمي پويان ڏٺوسين زمانو،
هي سڀ ڪجهه سهي ڀي صبر ۾ رهياسين.
نه ڪا ڪال، ميسيج، خط ۽ نه نياپو،
ائين جيئري ئي ڄڻ قبر ۾ رهياسين.
هي خودڪش ڌماڪا، هي ڌاڙا هي چوريون،
ڪڏهن ڪين بيخوف گهر ۾ رهياسين.
اڳئين سال جان هيل ڀي ساڳيو”انجم“
اَمُن، شانتيءَ جي ڏُڪر ۾ رهياسين.
**