جنهن ويل به مان هُن کان، ٿو دور وڃان ٿيندو،
مان پاڻ ئي پنهنجي لئه، ڄڻ سور وڃان ٿيندو.
جنهن ڏينهن ملي مون سان سو عيد ڏهاڙو آ،
جنهن ويل ڇڄان هُن کان، عاشور وڃان ٿيندو.
پنهنجي ته وڇوڙي کي، جيئن ڏينهن وڃن پوندا،
ٿو عشق ۾ روزانو، مجبور وڃان ٿيندو.
اهڙي ته حياتيءَ کان آ موت چڱو مون کي،
جي سنڌ امڙ جي لئه، ناسور وڃان ٿيندو.
دل هاڻ سوا هن جي، ڪنهن ساڻ لڳي ئي نه ٿي،
ٿا دوست چون پرپُٺ، مغرور وڃان ٿيندو.
ڪو ڪيئن سڏي مون کي، ڪو ڪيئن چوي مون کي،
ٿو ڳوٺ سڄي ۾ مان، مشهور وڃان ٿيندو.
هي جسم ته منهنجو آ، هو ساهه ڀريندو آ،
هُن شخص سوا ”انجم“ معذور وڃان ٿيندو.
**