ڏکي دل ته روئي پون ٿيون اکيون،
ڪڻيون مينهن جون ٿي وسن ٿيون اکيون.
نه ٿا دل تان لاهي انهن کي سگهون،
ڏسڻ لاءِ جن جي سڪن ٿيون اکيون.
هزارن لکن ۾ پئي سونهن آ،
مگر مون کي تنهنجون وڻن ٿيون اکيون.
نه جن آ سنڀاريو سڄي سال کان،
اڃا خواب تن جا لهن ٿيون اکيون.
وجودن کي ورثي ۾ پيڙا ملي،
ڪيئي ڀوڳنائون ڀوڳِنِ ٿيون اکيون.
سچائيءَ جو تڏهن پوي ٿو پتو،
اکين سان جڏهن ڀي ملن ٿيون اکيون.
نه ٿو سلسلو آرزو جو کٽي،
قبر ۾ هليون هي وڃن ٿيون اکيون.
انهيءَ مهل ”انجم“ ٿئي ٿو اداس،
جڏهن تنهنجا فوٽو ڏسن ٿيون اکيون.
**