نا واقف سڀ درد هي پنهنجا ترسي پيا آهن،
لاڳيتو ئي اک ۾ ڳوڙها ترسي پيا آهن.
توسان گڏ گڏ تڪڙو گذري، ڪيڏو وقت ويو،
توکان ڌار هي ساجن لمحا، ترسي پيا آهن.
ڏاڍو مون سمجهايو دل کي تنهنجي در تي، پر!
پير اچانڪ پوءِ به منهنجا، ترسي پيا آهن.
جنهن جو جواڻ جماڻ جوانيءَ ۾ پُٽ ماريو ويو،
ان جيجل جي جهول ۾ پِٽَڪا ترسي پيا آهن.
بند اکيون اورانگهي جيڪي آنڌيءَ ۾ آيا،
تعبيرن جي آس ۾ سپنا ترسي پيا آهن.
ڪهڙا ڪهڙا پاڻ سنڀاليون هاڻي اي ”انجم“
آڌر ڀاءَ لئه وک وک صدما ترسي پيا آهن.
**