ڳالهه جيڪا نه توکي سگهيس مان چئي،
ڪيئن الاءِ هُلي ڳوٺ ۾ سا وئي.
پاڻ ڀي اوچتو ٿي وينداسين فنا،
تيز طوفان ۾ جيئن اڏامي رئي.
ازيتون پيار کي ٿيون چٽو ڄڻ رکن،
عشق ۾ درد جي ڳالهه ناهي نئي.
سا گهڙي منهنجي انمول آهي وڏي،
تون جڏهن ٿي پوين ڀاڪرين ڀي ڀئي.
منهنجا سارا ڌوپي درد دل تان ويا،
هيل محبت اچي جيئن ڏنئي اڻ مئي.
ڪو نه وسري سگهيون ڪوششن باوجود،
وقت اهڙيون به آ ساعتون ويو ڏئي.
روز جيون جا حالات ”انجم “ کڻي،
زندگي ماڳ پنهنجي ڏي وڌندي وئي.
**