پيڙائن مان گذريا آهيون،
پاڻ تڏهن ئي اُسريا آهيون.
ڪيڏا گذري ڏينهن ويا هن،
گڏجي يار نه مرڪيا آهيون.
توسان ملندي ماڪ ڀنيءَ جي،
گلڙن وانگي نکريا آهيون.
ڌرتي تنهنجي ويرين جي لئه،
باهيون بڻجي ڀڙڪيا آهيون.
سارو جيون پل ڀي هڪڙو،
ڪو نه ڏکن کان وسريا آهيون.
جائي، پائي ڇا ڏس توکان،
واقعي ڀي وسري ويا آهيون.
جيون گهاٽي جهنگل جهڙو،
رستي ۾ ڦاسي پيا آهيون.
ايندا نيٺ هلي سي ”انجم“
جنهن لئه جڳ ۾ ترسيا آهيون.
**