جڏهن گيت ڪي مان لکان ٿو پنن تي،
ته ڄڻ عڪس پنهنجو چٽيان ٿو پنن تي.
نه ٺاهي سگهيس مان ڪو گهر ڪنهن جي دل ۾،
اڃا تائين تنها رُلان ٿو پنن تي.
نه ٿي دل هي ڀرجي نه ٿي سڪ هي گهٽجي،
لکي نانءُ تنهنجو چمان ٿو پنن تي.
نه کولي ڪڏهن تو پڙهيو مون کي ڀُلجي،
مان بند ڊائري جي رهان ٿو پنن تي.
خيالن پنهنجن کي سهيڙي ٿو ”انجم“
لکي شاعري مان رکان ٿو پنن تي.
**