ڄاڻ سج ئي ويو لهي ويندس هليو،
ٿي فنا پل ۾ ڊهي ويندس هليو.
مان مٽيءَ جو هڪ ٺهيل انسان هان،
۽ مٽيءَ ۾ ئي لهي ويندس هليو.
تنهنجي دنيا، تنهنجي مرضي ٿي هلي،
ماٺ ۾ سڀ ڪجهه سهي ويندس هليو.
پيار جون گونجن پيون جت بانسريون،
پيار مان اوڏانهن ڪهي ويندس هليو.
مان مسافر اوپرو هن شهر ۾،
ڏينهن ٻٽڙي ڪي رهي ويندس هليو.
پوءِ ئي احساس شايد کيس ٿئي،
مان جڏهن ”انجم“ وهي ويندس هليو.
**