روز کان وڌ روز، گهرو پيار ٿيندو ٿو وڃي،
شخص هڪڙو عشق ۾، بيڪار ٿيندو ٿو وڃي.
جيترو تو، مون لڪايو، پاڻ کي پئي لوڪ کان،
اوترو ئي نينهن ڄڻ، نروار ٿيندو ٿو وڃي.
مسئلن جي ڄار ۾ ڦاٿل سچو هڪ آدمي،
پاڻ کان خود پاڻ ئي بيزار ٿيندو ٿو وڃي.
سڀ ڪو پنهنجيءَ ۾ آ پورو، ڪير ٿو ڪنهن جي ٻُڌي!؟
سوڙهه ۾ سوڙهو سڄو سنسار ٿيندو ٿو وڃي.
مون محبت پئي ڪئي دل جي خوشيءَ جي واسطي،
۽ هو منهنجي لاءِ ڇو آزار ٿيندو ٿو وڃي.!؟
ننڍڙي ننڍڙي ڳالهه تي روئي پيو ”انجم“ پئي،
ڄڻ طبيعت ۾ سفا ڪو ٻار ٿيندو ٿو وڃي.
**