سنڌ سلامت پاران
سنڌ سلامت ڊجيٽل بوڪ ايڊيشن سلسلي جو نئون ڪتاب ”ڳوڙھو ڳوڙھو سوڳ ۾“ اوهان اڳيان پيش آهي. هي ڪتاب سنڌ جي نامياري شاعر انجم قاضيءَ جي شاعريءَ جو پھريون مجموعو آهي.
انجم قاضيءَ جي شاعري ۾ نه رڳو سندس درد ڪٿا سمايل آهي، پرموجوده سماجي حالتون، جيڪي انسانيت کي وک وک تي ايذاءُ آڇن ٿيون ... جنهن سماج ۾ ماڻهپي جي تذليل ڪئي وڃي ٿي، جتي لڄ ليڙون ليڙون ٿيندي نظر اچي ٿي، اتي انجم قاضي خاموش ٿي نه ٿو ويهي رهي، هو ڀوڳي ٿو، ۽ انهن سانگيئڙن جي دانهن ورنائيندي وقت جي بي رحمي ۽ مسلسل اڻ وڻندڙ وارتائن کي شعر جو روپ ڏئي وائکو ڪري ٿو ته محسوس ٿئي ٿو، انجم جي شاعري ۾ قومي ۽ سماجي درد به شامل آهي.
هي ڪتاب مرڪ پبليڪيشن پاران 2015ع ۾ ڇپايو ويو. ٿورائتا آهيون پياري مرتضيٰ لغاريءَ جا جنهن ڪتاب جي ڪمپوز ڪاپي موڪلي.
محمد سليمان وساڻ
مينيجنگ ايڊيٽر ( اعزازي )
سنڌ سلامت ڊاٽ ڪام
sulemanwassan@gmail.com
www.sindhsalamat.com
books.sindhsalamat.com
ڪتاب جو مطالعو ڪريو
مرڪ پبليڪيشن شهدادڪوٽ جو ڪتاب (6)
هڪ سٺو شاعر ۽ بهترين انسان
جيون جو ڪو هاڻي اهڙو رستو ڪونهي ڪو،
هُن سان گهاريل ڪنهن گهڙيءَ جهڙي نه هئي،
اڳلي پل جي ناهه خبر ڪا، تڪڙو تڪڙو آءُ،
ٻڏي ڪشتي اچانڪ وئي ڪنارن کي نه پهتاسين،
ڪالهه جو آيس توڏي رستو، ڀاڪُر پائي سُڏڪي پيو،
پنهنجي وچ ۾ جي فاصلا هوندا،
وجود واسجي ويو، هي پيار ڄڻ گلاب آ،
زندگيءَ کان زندگي گُم ٿي وئي،
مڃجي ٿو هر شيءَ جي پنهنجي اهميت هوندي آ،
ٿئي ٿو جي، ٿئي ڀلي جان ٿئي، اهو نقصان جو خطرو،
جملو جملو سوڳ ۾ مون سان هيو،
هن کان هاڻي ڏاڍو ڏور، هليو وڃبو،
جڏهن گيت ڪي مان لکان ٿو پنن تي،
ٿي ويون سڀ رونقون خاموش هِن،
آڱرين سان اچي جيئن مليون آڱريون،
اصولن، ارادن، عزم جي ڪهاڻي،
جيئين رات ٿي ۽ کڙيا ها ستارا،
نا واقف سڀ درد هي پنهنجا ترسي پيا آهن،
درد جيسين ڪو نه ٿو پنهنجو ڪري،
ايئن آهي پاڻ گهاري زندگي،
منهنجي لئه سا خودڪشي جهڙي هئي،
مَن اسان جو، جون جي جيئن ڌرتتي،
هوءَ جڏهن ڀي ڇوڪري مونسان ملي،
ڪيڏي ٿي وئي رات ستارا جاڳن ٿا،
ٿي ويس مان بدنام الائي ڇا ٿيندو،
هيڏو هيڏو، اُن کان هيڏو چاهيان کيس،
خودڪشيءَ جهڙي هئي مون لاءِ سا،
کڻي آئي سوين گڏ گڏ ستارا رات روشن آ،
منهنجي اک جو ساڳيو الڪو جاڳي ٿو،
شام جا پاڇا لڙن ٿا آءُ ني!!
ڏکي دل ته روئي پون ٿيون اکيون،
جا نه ٿي گهرڙو اڏي احساس ۾،
پيا وڇوڙي ۾ گذاريون ٻئي اسان،
سار تنهنجي جون گهليون هيرون هيون،
ٻه ٽي لُڙڪ هاريان ته مَنَ غم جهڪو ٿئي،
دل لڳيءَ کي پياس ٿي محسوس ٿئي،
ڳالهه جيڪا نه توکي سگهيس مان چئي،
گهڙي توکان هڪڙي وٿي ٿو ڪريان،
تو بنا ايئن زندگي گذري هئي،
هيا هونئن ته ڪيئي هزارن لکن ۾،
اوهان جي پٺيان جيئن ويون هن اکيون،
روز کان وڌ روز، گهرو پيار ٿيندو ٿو وڃي،
هُو جو سامهون جڏهن اوچتو ٿو اچي،
جيون پويان درد قطارون لاڳيتيون،
سهارا نه پنهنجا سهارا رهيا،
ڏسجانءِ عشق آڙاهه ٿي ويندو،
ڄاڻ سج ئي ويو لهي ويندس هليو،
ويون سڀ اورانگهي ڳليون يادگيريون،
جنهن ويل به مان هُن کان، ٿو دور وڃان ٿيندو،
ايندو رهي ٿو پڙلاءُ ڪوئي،
ڇو لڳي ٿو ايئن روز مان بار بار،
جڏهن تنهنجي در کان گذر ٿو ٿئي،
نه پل ڀي رڪيا نيڻ آهن اسان جا،
اکيون پنهنجون هتڙي ڇو الجهي رهيون هن،
جيئن ئي اجري باک ڦُٽي ٿي جيون تي،
تنهنجي دل مان جو تڙجي ويو هوس مان،
جيءُ پيو هو جُهري حوصلو ڪو نه هو،
پير پنهنجا رڪيا ئي نه ها عمر ڀر،
جيئري ئي سڀ پيار وساري بهتر ڪيئي،
اسان ايئن اوهان جي شهر ۾ رهياسين،
نه تنهنجي محبت جي پائي هئي،
ويندي ويندي ويئي درد وساري منهنجي نيڻن ۾،
تنهنجي دل ۾ منهنجو آکيرو نه هو،
جڏهن به مون سان تون ملينء،َ
جيئن جو ڏٺائين، ايندي مون کي اوچتو،
رات ڏسان مان خواب ٿو، جنت ۾ آهيان،
جرڳو ڪوٺايو ويو، گڏ ٿيا سڀيئي،
ڪالهه اچانڪ روبرو، جيئن جو ڏٺائين،
مڃان ماڻهن لاءِ مان، مري ئي ويندس،
منهنجي مُئي کان پوءِ تون، آخر ڪيئن ڪندينءَ،
جيسين پنهنجيءَ جان ۾، ساجن ساهه هجي،
سمنڊ سنڀالي ئي نه ٿو، پنهنجيءَ جهوليءَ کي،
جڏهن کان منهنجي روح ۾، آئي گوري آ،
رستو اچي هٿ ئي نه ٿو، ڀُلجي پيا آهيون،
ڪيڏي ڪاري رات، چنڊ نه ڪو تارو ڪٿي،
هُو جو نيري اُڀ تي، پکي اڏرن ٿا،
ڪاٽينداسين ڪيئن ٻئي، هيڏا وڇوڙا،
من کي هيڏي پياس ۽، ڏنئي لپ کڻي،
وک وک آهي حادثو، وک وک هڪڙو درد،
ڪڪري لاڳيتو مٿان، بيٺي برسي ٿي،
ٻه ٽي ڏينهن رهي هتي، لڏي وينداسين،
پکي پڃري ۾ ائين، ٻوليون ٻولي ٿو،
تڪڙو تڪڙو ڪيترو، گذري ويو ننڍپڻ،
سوچون هيٺان چنڊ جي، يادون سوئِن ٿيون،
اجهو گذري رات وئي، ناهي پل ستي،
جيڏو ڪاڇو تو ڏٺو، تيڏي تن کي تاس،
ڦتڪي ڦتڪي ويو مري، اندر جو انسان،
ڇا هي ساڳيو آ اهو، اڄوڪو انسان،
ويٺا هئاسين اوچتو، برسي مينهن ڪڻي،
هڪڙي رات خواب ۾، آئي حسينا،
سنڌ جي بهترين شاعر سائين مقصود گل جي نانءُ
ڪتاب تي راءِ ڏيڻ لاءِ مھرباني ڪري لاگ ان ڪريو.
