پيا وڇوڙي ۾ گذاريون ٻئي اسان،
روز ويٺا نِير هاريون ٻئي اسان.
پيار پنهنجي تي رواجي بندشون،
دل تي ٽانڊا پيا ٿا ٻاريون ٻئي اسان.
آ ويو مهڪارجي جوڀن سڄو،
ڪيتري هي ڳالهه ٽاريون ٻئي اسان.
ڇا الائي پيار جو انجام ٿئي،
جي سچي ڪيون ڳالهيون ساريون ٻئي اسان.
نيٺ ويندي پاڻ کي منزل ملي،
آس جا ٿا ديپ ٻاريون ٻئي اسان.
سهڻي ۽ ميهار جي اچ روپ ۾،
ڇو نه ”انجم“ پاڻ گهاريون ٻئي اسان.!؟
**