لُڙهي لُڙڪ ويا،
نيڻن جي نديءَ ۾.
چوڌاري پنن جيان،
ڦُٽي درد پيا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
سانئڻ! پنهنجي پيار جا،
ترندا گُل رهيا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
اجرن رنگن سان اجهو!
هنجَ پکي لٿا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
تون ايندينءَ پو مٺي!
اُڏري رنگ ايندا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
**
شاعري
ڳوڙهو ڳوڙهو سوڳ ۾
انجم قاضيءَ جي شاعري ۾ نه رڳو سندس درد ڪٿا سمايل آهي، پرموجوده سماجي حالتون، جيڪي انسانيت کي وک وک تي ايذاءُ آڇن ٿيون جنهن سماج ۾ ماڻهپي جي تذليل ڪئي وڃي ٿي، جتي لڄ ليڙون ليڙون ٿيندي نظر اچي ٿي، اتي انجم قاضي خاموش ٿي نه ٿو ويهي رهي، هو ڀوڳي ٿو، ۽ انهن سانگيئڙن جي دانهن ورنائيندي وقت جي بي رحمي ۽ مسلسل اڻ وڻندڙ وارتائن کي شعر جو روپ ڏئي وائکو ڪري ٿو ته محسوس ٿئي ٿو، انجم جي شاعري ۾ قومي ۽ سماجي درد به شامل آهي.
- 4.5/5.0
- 2540
- 665
- آخري ڀيرو اپڊيٽ ٿيو:
- انجم قاضي
- ڇاپو پھريون
بٽڻن کي دٻائيندي فونٽ سائيز مٽايو
- مرڪ پبليڪيشن شهدادڪوٽ جو ڪتاب (6)
- ارپنا
- سنڌسلامت پاران
- پبلشر نوٽ
- مهاڳ
- سنڌ جي زرخيز مٽي
- ڏاهي ڏات روشن آ
- ڏکن ۽ اهنجن کي پنهنجو ڪر
- بي ترتيب ۽ آوارا الفاظ
- ستارن جي جهرمٽ
- هڪ سٺو شاعر ۽ بهترين انسان
- ليکڪ پاران
- غزل
- جيون جو ڪو هاڻي اهڙو رستو ڪونهي ڪو،
- هُن سان گهاريل ڪنهن گهڙيءَ جهڙي نه هئي،
- اڳلي پل جي ناهه خبر ڪا، تڪڙو تڪڙو آءُ،
- ٻڏي ڪشتي اچانڪ وئي ڪنارن کي نه پهتاسين،
- ڪالهه جو آيس توڏي رستو، ڀاڪُر پائي سُڏڪي پيو،
- پنهنجي وچ ۾ جي فاصلا هوندا،
- وجود واسجي ويو، هي پيار ڄڻ گلاب آ،
- زندگيءَ کان زندگي گُم ٿي وئي،
- مڃجي ٿو هر شيءَ جي پنهنجي اهميت هوندي آ،
- روح ۾ سي نه راحتون آهن،
- ٿئي ٿو جي، ٿئي ڀلي جان ٿئي، اهو نقصان جو خطرو،
- جملو جملو سوڳ ۾ مون سان هيو،
- هن کان هاڻي ڏاڍو ڏور، هليو وڃبو،
- جڏهن گيت ڪي مان لکان ٿو پنن تي،
- ٿي ويون سڀ رونقون خاموش هِن،
- آڱرين سان اچي جيئن مليون آڱريون،
- اصولن، ارادن، عزم جي ڪهاڻي،
- جيئين رات ٿي ۽ کڙيا ها ستارا،
- نا واقف سڀ درد هي پنهنجا ترسي پيا آهن،
- پيڙائن مان گذريا آهيون،
- درد جيسين ڪو نه ٿو پنهنجو ڪري،
- ايئن آهي پاڻ گهاري زندگي،
- منهنجي لئه سا خودڪشي جهڙي هئي،
- مَن اسان جو، جون جي جيئن ڌرتتي،
- هوءَ جڏهن ڀي ڇوڪري مونسان ملي،
- ڪيڏي ٿي وئي رات ستارا جاڳن ٿا،
- ڇو ائين هر تهوار لڳي ٿو،
- ٿي ويس مان بدنام الائي ڇا ٿيندو،
- هيڏو هيڏو، اُن کان هيڏو چاهيان کيس،
- پيار پروليءَ جهڙو آ،
- مون لئه بالا تر آهي،
- خودڪشيءَ جهڙي هئي مون لاءِ سا،
- کڻي آئي سوين گڏ گڏ ستارا رات روشن آ،
- منهنجي اک جو ساڳيو الڪو جاڳي ٿو،
- شام جا پاڇا لڙن ٿا آءُ ني!!
- ڏکي دل ته روئي پون ٿيون اکيون،
- جنهن جي من ۾ محبت ناهي،
- جا نه ٿي گهرڙو اڏي احساس ۾،
- پيا وڇوڙي ۾ گذاريون ٻئي اسان،
- سار تنهنجي جون گهليون هيرون هيون،
- ٻه ٽي لُڙڪ هاريان ته مَنَ غم جهڪو ٿئي،
- دل لڳيءَ کي پياس ٿي محسوس ٿئي،
- ناهن سڀ تو جهڙا ماڻهو،
- ڳالهه جيڪا نه توکي سگهيس مان چئي،
- نينهن جي ڄڻ نکار جهڙو آ،
- گهڙي توکان هڪڙي وٿي ٿو ڪريان،
- تو بنا ايئن زندگي گذري هئي،
- هيا هونئن ته ڪيئي هزارن لکن ۾،
- لهجي لهجي جي ٻي معنى،
- اوهان جي پٺيان جيئن ويون هن اکيون،
- روز کان وڌ روز، گهرو پيار ٿيندو ٿو وڃي،
- وهه جيان هر گهڙي ٿي لڳي،
- پيو پڙلاءُ اڻڄاتو،
- هُو جو سامهون جڏهن اوچتو ٿو اچي،
- جيون پويان درد قطارون لاڳيتيون،
- سهارا نه پنهنجا سهارا رهيا،
- ڏسجانءِ عشق آڙاهه ٿي ويندو،
- ڏينهن اهو هڪ ٿيندو ڏسجو،
- ڄاڻ سج ئي ويو لهي ويندس هليو،
- ويون سڀ اورانگهي ڳليون يادگيريون،
- جنهن ويل به مان هُن کان، ٿو دور وڃان ٿيندو،
- ايندو رهي ٿو پڙلاءُ ڪوئي،
- ڇو لڳي ٿو ايئن روز مان بار بار،
- جڏهن تنهنجي در کان گذر ٿو ٿئي،
- نه پل ڀي رڪيا نيڻ آهن اسان جا،
- اکيون پنهنجون هتڙي ڇو الجهي رهيون هن،
- جيئن ئي اجري باک ڦُٽي ٿي جيون تي،
- تنهنجي دل مان جو تڙجي ويو هوس مان،
- جيءُ پيو هو جُهري حوصلو ڪو نه هو،
- پير پنهنجا رڪيا ئي نه ها عمر ڀر،
- پاڻ کي ڄڻ روزانو ڏيندو،
- توکان ڌار حياتي آهي،
- جيئري ئي سڀ پيار وساري بهتر ڪيئي،
- اسان ايئن اوهان جي شهر ۾ رهياسين،
- نه تنهنجي محبت جي پائي هئي،
- ويندي ويندي ويئي درد وساري منهنجي نيڻن ۾،
- تنهنجي دل ۾ منهنجو آکيرو نه هو،
- وايون
- رات برسي پيون،
- وڻ ٿا جهومن واءُ ۾،
- بيچينيءَ مان ايتري،
- جيئن جيئن منهنجي اوچتو،
- لاڳيتو منهنجي مٿان،
- ويچاري هيءَ هيکلي،
- جارن مان ليئا وجهي،
- پنهنجي رشتي ۾،
- هجي پنهنجي وس ۾،
- لوليون جهونگاري سدا،
- ڄڻ ڪو ئي ايذاءُ!
- ٿڪجي پيا آهيون،
- سانئڻ! توکان پوءِ سڀ،
- ڪاوڙجي توکان اٿيس،
- پنهنجو پاڇو پاڻ سان.
- لمحي لمحي ساڻ هن،
- ڪوئي ڀي منظر،
- ڀوڳي پيڙائون،
- ساٿُ سٽي ڄڻ پاڻ ۾،
- ڪيڏو ڀل چاهيان به مان،
- پنهنجا ڌرتيءَ جي مٿان،
- ڏينهن ته گذري ٿا وڃن،
- جيڪو گذري وقت ويو،
- گذري ويئي رات،
- تنهنجي منهنجي پيار جي،
- ٺاهيو پئي ٺاهين،
- ڪيڏي گهري رات آ،
- جيون مٿان ڌرتتي،
- هئاسين خاموش ٻئي،
- سُڪي ويا ڳوڙها،
- لُڙهي لُڙڪ ويا،
- ناهيان هاڻي هيڪلو،
- جڏهن به مون سان تون ملينء،َ
- بيت
- جيئن جو ڏٺائين، ايندي مون کي اوچتو،
- رات ڏسان مان خواب ٿو، جنت ۾ آهيان،
- جرڳو ڪوٺايو ويو، گڏ ٿيا سڀيئي،
- ڪالهه اچانڪ روبرو، جيئن جو ڏٺائين،
- مڃان ماڻهن لاءِ مان، مري ئي ويندس،
- منهنجي مُئي کان پوءِ تون، آخر ڪيئن ڪندينءَ،
- جيسين پنهنجيءَ جان ۾، ساجن ساهه هجي،
- سمنڊ سنڀالي ئي نه ٿو، پنهنجيءَ جهوليءَ کي،
- جڏهن کان منهنجي روح ۾، آئي گوري آ،
- رستو اچي هٿ ئي نه ٿو، ڀُلجي پيا آهيون،
- ڪيڏي ڪاري رات، چنڊ نه ڪو تارو ڪٿي،
- هُو جو نيري اُڀ تي، پکي اڏرن ٿا،
- ڪاٽينداسين ڪيئن ٻئي، هيڏا وڇوڙا،
- من کي هيڏي پياس ۽، ڏنئي لپ کڻي،
- وک وک آهي حادثو، وک وک هڪڙو درد،
- ڪڪري لاڳيتو مٿان، بيٺي برسي ٿي،
- ٻه ٽي ڏينهن رهي هتي، لڏي وينداسين،
- پکي پڃري ۾ ائين، ٻوليون ٻولي ٿو،
- تڪڙو تڪڙو ڪيترو، گذري ويو ننڍپڻ،
- سوچون هيٺان چنڊ جي، يادون سوئِن ٿيون،
- اجهو گذري رات وئي، ناهي پل ستي،
- جيڏو ڪاڇو تو ڏٺو، تيڏي تن کي تاس،
- ڦتڪي ڦتڪي ويو مري، اندر جو انسان،
- ڇا هي ساڳيو آ اهو، اڄوڪو انسان،
- ويٺا هئاسين اوچتو، برسي مينهن ڪڻي،
- هڪڙي رات خواب ۾، آئي حسينا،
- سنڌ جي بهترين شاعر سائين مقصود گل جي نانءُ
نيڻن جي نديءَ ۾.
چوڌاري پنن جيان،
ڦُٽي درد پيا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
سانئڻ! پنهنجي پيار جا،
ترندا گُل رهيا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
اجرن رنگن سان اجهو!
هنجَ پکي لٿا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
تون ايندينءَ پو مٺي!
اُڏري رنگ ايندا.
نيڻن جي نديءَ ۾.
**