مون لئه بالا تر آهي،
سانئڻ! تنهنجو گهر آهي.
ظاهر مرڪون آهن پر،
جيون هونئن زهر آهي.
جنهن ۾ تنهنجي سار نه ڪا،
اهڙو ڪو نه پهر آهي.
جيڪا پاڻ لڪائي سا،
سمجهي ڳالهه شهر آهي.
هيل به دل جي ڌرتيءَ تي،
برسيو ڪو نه ڪڪر آهي.
پيار کان خالي، خالي ڄڻ،
لڳندو منُ ئي بر آهي.
بي درديءَ سان هر انجم!
گذريو غم جو قهر آهي.
**