اوهان جي پٺيان جيئن ويون هن اکيون،
اڃان ڪو نه واپس وريون هن اکيون.
ڪٿي ٿڪ وڃي هاڻ ڀڃينديون ڏسئون،
حياتي هي، پنهنجون رليون هن اکيون.
الائي ته ڇاڇا ٿيون ڏسنديون رهن،
جڏهن کان اسان جون کليون هن اکيون.
ڪيئي روپ ٻهروپ ماڻهو رکن،
سڃاڻي نه ماڻهو سگهيون هن اکيون.
رکي چپ چميون جن کي ڏيندو هئين،
مٽيءَ ۾ سي گُم ٿي ويون هن اکيون.
اچو هاڻ تڪڙو اوهان لاءِ ئي،
اسان پنهنجون کولي رکيون هن اکيون.
واچوڙو وڪوڙي ويو آ وجود،
۽ الجهي مٽيءَ ۾ پيون هن اکيون.
ڪٿي ننڊ نيڻن کي آئي گهڙي،
اوجاڳن ۾ ”انجم“ چٽيون هن اکيون.
**