سار تنهنجي جون گهليون هيرون هيون،
درد ۾ مون سان رُنيون هيرون هيون.
رات سپني ۾ مون سان گڏ گڏ هئين،
گونچ ٿي ڄڻ ڪي ڦٽيون هيرون هيون.
ياد ٿئي گڏجي هلون ٻئي سمنڊ تي،
مينهن جون وسندڙ ڪڻيون هيرون هيون.
تو کنڊيريا وار پنهنجا واءُ ۾،
چاهتن ۾ ٿيون چريون هيرون هيون.
مون سدا محسوس ڪيون هر موڙ تي،
پنهنجي پياري ڳوٺ جون هيرون هيون.
ڳالهه ٻي آ ڌرتتي پئي پاند ۾،
مون دعائن ۾ گهريون هيرون هيون.
تون ڇڏي ”انجم“ هليو وئين اوچتو،
سوڳ ۾ مونسان رُنيون هيرون هيون.
**