هوءَ جڏهن ڀي ڇوڪري مونسان ملي،
ڄڻ لڳي ٿو زندگي مونسان ملي.
مون شهر جي هر گهٽي جاچي ڏٺي،
ڪا نه هئي ڪائي خوشي مون سان ملي.
رات مون کولي پڙهي جو زندگي!،
درد جو مضمون ٿي مون سان ملي.
شام هن جي در اڳيان گّذريس جئين،
سڏڪندي ڄڻ هير هئي مون سان ملي.
ڪنهن به رستي تي نه هو وڻ جو وجود،
هر قدم تي ڌرتتي مون سان ملي.
ڪيترو صدمو رسيو دل کي هيو،
جنهن سمي ٿي اوپري مون سان ملي.
ڪو نه آئي ڪيترا ٿي ڏينهن ويا،
سوڳ ۾ ريشم گلي مون سان ملي.
ٿي وڃي اونداهه ۾ گُم ٿي نظر،
ڪو نه ”انجم“ روشني مون سان ملي.
**