ويندي ويندي ويئي درد وساري منهنجي نيڻن ۾،
آئي پيڙا پنهنجو عڪس اُڪاري منهنجي نيڻن ۾.
منهنجين هيڏين آشائن جو، ڪيرُ ڪري سگهندو ڪاٿو،
روز نيون ٿو آسون وقت ويهاري منهنجي نيڻن ۾.
ڪاريءَ ڪاريءَ رات ۾ سارون، مون کي منهنجي سانئڻ جون،
ڄڻ آ ويئي پنهنجي ياد جا، ڏيئا ٻاري منهنجي نيڻن ۾.
هڪڙي ساري رات ڀٽائي تي مون ويهي سوچيو هو،
ڏانءُ لطيف جو روز ٿو سج اڀاري، منهنجي نيڻن ۾.
هيڏن ڏينهن بعد ملياسين جيئن اچانڪ رستي ۾،
ڳوڙها روڪي ڪو نه سگهي هوءَ، نهاري منهنجي نيڻن ۾.
ويل صبح جي، سانجهي ڌاري سڀ پهر سڀ راتين جو،
وڇڙي ويئي آهي هوءَ لُڙڪ بيهاري منهنجي نيڻن ۾.
ڪجهه به نه ”انجم“ ڪجهه به نه گهرجي، هڪڙي ئي بس آس اٿم،
عمر سڄي بس مون سان هوءَ گذاري منهنجي نيڻن ۾.
**