ايندو رهي ٿو پڙلاءُ ڪوئي،
آواز ۾ آ ايذاءُ ڪوئي.
ويندي ڇڏي پنهنجي لاءِ ويو آ،
ڄڻ وقت وک وک پچتاءُ ڪوئي.
مٽجي نه سگهيو اڄ ڏينهن تائين،
رهجي ويو من ۾ گهاءُ ڪوئي.
هيءُ هيل هيڏو پيارا وڇوڙو،
ٿو روز آڻي سوداءُ ڪوئي.
ڄڻ زندگي ڀي ڪو فلسفو آ،
اٽڪيل سدائين الجهاءُ ڪوئي.
هڪ درد دل ۾ رهجي ويو آ،
موسم نه آندو ڇو ساءُ ڪوئي.
ويا خواب وکري ”انجم“ اسان جا،
اهڙو گهلي پيو آ واءَ ڪوئي.
**