ٿئي ٿو جي، ٿئي ڀلي جان ٿئي، اهو نقصان جو خطرو،
مگر خود کان نه ڪو ٿيندو، کنيون ايمان جو خطرو.
خدا انسان کي ڪيڏو، ڏنو آ مان دنيا ۾،
اهو انسان دنيا ۾ ٿيو انسان جو خطرو.
عمر ساري سنڀاليندو، رهيو جي ساهه پنهنجي ۾،
ڏٺو پنهنجو اهو ڌَنُ ئي، بڻيو ڌنوان جو خطرو.
پئي روئي ٿي رُت ڏک مان، ڪٿي گُم ٿي وئي محبت،
ڪري گهر دل ۾ نفرت وئي، وڌيو سرطان جو خطرو.
انهيءَ ڪردار تي لعنت، رکي تاريخ آ پڙهجو،
بڻيو جو سنڌ جي آهي، مٽيءَ جي مانُ جو خطرو.
اسان ”انجم“ قدم پنهنجا وڌايا ها سي جنهن پاسي،
رهيو وک وک اڳيان پنهنجي سدا طوفان جو خطرو.
**