جيئن ئي اجري باک ڦُٽي ٿي جيون تي،
تيز حياتي ڊوڙي پيئي رستن تي.
سچُ آ اڄ ڀي ننڍڙو ڄڻ مان ٻار آهيان،
روئي پوندو آهيان ننڍڙين ڳالهين تي.
توکان وڇڙي مون کي ٿو محسوس ٿئي،
برف جيان آ درد ڄمي ويو لمحن تي.
وقت وجهي ويو ڪيڏيون دوريون ماڻهن ۾،
زنگ چڙهي ويا آهن رتُ جي رشتن تي.
اڄ ڀي مون کي پوري پوري پڪ آهي،
ساڀيان جو سجُ اڀري ايندو سپنن تي.
حل سمورو نڪري ايندو ڌرتيءَ جو،
پاڻ سچا ٿي سوچئون پنهنجن فرضن تي.
خط کي ”انجم“ جيئن جو کولي پڙهندو ويو،
خون وهي پيو جذبن جو هو لفظن تي.
**