منهنجي اک جو ساڳيو الڪو جاڳي ٿو،
ڪو نه سُتو آ لمحو، لمحو جاڳي ٿو.
اڄ ڀي تنهنجي اوسيئڙي ۾ او سانئڻ!
منهنجي من ڏي ايندڙ رستو جاڳي ٿو.
بلب بتيون ۽ دروازا سڀ بند ڪري،
لوڪ سمهي پيو شاعر هڪڙو جاڳي ٿو.
سارا درد لڪائي تنهنجي سامهون مان،
ٽهڪ ڏيان پر دل ۾ صدمو جاڳي ٿو.
گهور ٿين ٿا جيڪي ماڻهو ڌرتيءَ تان،
تاريخن ۾ تن جو چرچو جاڳي ٿو.
ڏينهن وڃن ٿا هفتن ۾ تبديل ٿيو،
ڇو نه الائي موٽين خدشو جاڳي ٿو.
تنها تو بن ڪيئن گذاريندو ”انجم“
کُٽڪي پويان ڪوئي کُٽڪو جاڳي ٿو.
**