مَن اسان جو، جون جي جيئن ڌرتتي،
ڇا ڪندي پو مينهن جي هڪڙي ڪڻي.
محبتون قائم رهن ٿيون جيڪڏهن،
ٿي پوي آسانُ پو ٿي زندگي.
پيار جي دنيا جو پنهنجو رنگ آ،
درد ۾ ڀي ڏي مزو ٿي عاشقي.
عمر جي ميراث ٿي ڄڻ سا لڳي،
جا گذاري پاڻ هئي گڏجي گهڙي.
پنهنجي مزدوري نه پوري پيٽ ۾،
ڪيئن وٺون بازر مان پئسن تي خوشي.
تون نه آهين منهنجي جيون ۾ مٺي!
ٿي لڳي من جي گهٽي ڪيڏي ٻُسي.
پاڻ ئي ڄڻ پاڻ کان بيزار ٿي،
پنهنجي طبيعت ۽ مزاجي سادگي.
ڪير ايئن ”انجم“ نڀائي ٿو جيئن،
درد ماڻهوءَ سان نڀائي دوستي.
**