آڱرين سان اچي جيئن مليون آڱريون،
پاڻ ۾ پوءِ ٻکجي پيون آڱريون.
تو ڇڏي هٿ منجها هٿ چيو ’الوداع‘
هڪ ٻئي کان جدا ٿي رُنيون آڱريون.
مون جڏهن ڀي لکيو سنڌ جي سور تي،
سُور مان سُڏڪنديون هي رهيون آڱريون.
ياد اڄ ڀي اٿم پوئتان تو اچي،
منهنجي اکين تي پنهنجون رکيون آڱريون.
ڪنهن اچانڪ ڏسي ڪالهه ورتو توکي،
جنهن سمي تو دريءَ مان کنيون آڱريون.
ساٿ تنهنجي سوا هاڻ” انجم“ کي ٿيون،
ڄڻ لڳن پنهنجون ڇوريون ڇنيون آڱريون.
**