درد جيسين ڪو نه ٿو پنهنجو ڪري،
ڪيئن تخيل پوءِ ٿو سرجي سگهي.
مون ڏٺو ڪڪرن جي اڄ هُو اوٽ ۾،
چنڊ ٿو ڪائي بتي ننڍڙي لڳي.
ايترا ٿيا درد واقف پاڻ کان،
ڪو اڳيان ۽ ڪو پٺيان بيٺو سڏي.
مَنُ سچي شاعر جو گهرو سمنڊ آ،
جو لُڇي ٿو گيت لهرُن ۾ لکي.
مون پڙهيو ڪائنات جي تاريخ کي،
پيار سڀ کان ٿو وڏي اهميت رکي.
ڪيترو لُڙُ، هن هجومَ وچ ۾ آ،
ڪير آهي ڪنهن جا جو سڏَ ٿو ٻڌي.
پاڻ جيئنداسين پيا هر حال ۾،
بس رُڳو هڪ ڀروسو قائم رهي.
سڀ وڃن ”انجم“ کي وسري سور ٿا،
جنهن سمي ٿو پيار مان ڀاڪر ڀري.
**