ڪنهنجا لُطف ۽ ڪَرم، ڪٿان آڻيان.
اي دِلِ محترم، ڪٿان آڻيان.
دل جي بُتخاني کي سجائڻ لئه،
مِثل هُن جي صنم، ڪٿان آڻيان.
هِتِ ته مُرڪون مَهانگيون آهن،
ٽهڪڙا دمبدم، ڪٿان آڻيان.
وِيا سُڪي آبشار اکڙين جا،
تون ئي چئو، نيڻ نَم، ڪٿان آڻيان.
جَڳ جو دستور ڪيئن بدلايان،
ايترو دَم ۽ خَمُ، ڪٿان آڻيان.
جو ڏِئي ساٿُ دُکَ جي صحرا ۾،
همسفر، همقدم، ڪٿان آڻيان.
جو بَدل بڻجي تنهنجي چپڙن جو،
ها! اُهو جامِ جَم، ڪٿان آڻيان.
ڪو سُخن فهم ناهي يار “بشير”،
همزَبان، همقلم، ڪٿان آڻيان.