نه ٿا سهي جي ڪيو ته ان لاءِ پُڇو به ڇا ٿا، ته ڇا ڪري ٿو،
ڪري جو منهن تي گھڻي خوشامد، اُهو ئي پرپٺ گلا ڪري ٿو.
نه ماڻهو ماڻهو کي جيڪو پرکي، اُهو آ ماڻهو به ڪهڙو ماڻهو،
اجايو ڪنهن سان مِلي جُلي ڪو، اجايو ڪنهنجي ثنا ڪري ٿو.
نه جنهن کي پنهنجو به آهي ڪو ئي، ٻئي جو اُن کي پتو به ڪهڙو،
ڪري ٿو خود کي فنا نه جيڪو، اُهو ڪٿي ڪيئن بقا ڪري ٿو.
مِٺي ۾ آهي مٺاڻ جيڏو، ڪڙي ۾ تيڏي ڪڙاڻ آهي،
مٺو برابر مٺا ڪري ٿو، ڪڙو ته ماڻهو ڪڙا ڪري ٿو.
وفا جفا جو آ ڏيھُه، جنهن ۾ وفا به آهي جفا به آهي،
وفا جو گھُورو وفا ڪري ٿو، جفا جو گھُورو جفا ڪري ٿو.
خراب خود ۽ ٻئي کي جيڪو، ڪري خوار ۽ خراب سمجهي،
خراب آ سو خراب، اُن جو خراب خانو خدا ڪري ٿو.
جڏهن تڏهن مان نه ٿو چوان پر، ڪڏهن ڪڏهن من ڪري ڪو ڀيرو،
پُڇيو نه جنهن آ اُنهيءَ جي “پيرل” ڄڻي ڄڻي کان پُڇا ڪري ٿو.