نظم : محبت ڌوٻڪو ڌنڌو ڪري ٿي درد وندن سان،
ڏئي ٿي آڳ اندران کان،
مٿان کان ميري چادر ڏئي،
نِهائين نينهن جو ناتو،
ته ٻاهر ٻاف نا نڪري
لهي ٿو کُنڀ جڏهين پوءِ
هڻي صابڻ اُجاري ٿي
ڪڍي ٿي داغ تن من جا
سَٽي پٿر تي ماري ٿي
ڏئي غوطا گُليءَ ۾ ٿي
ڇنڊي ڌُپ ۾ پڌاري ٿي
لڳي ٿي اُس اداسي جي
سُڪائي ساھ، اُتاري ٿي
ٿئي ٿي استري ڳاڙهي
تپي تن تي تنواري ٿي
لهن ٿيون سلوٽون سڀئي
جُسو نئين سر جياري ٿي _
تِهان پوءِ ٿا اُگهامُون ۽
ملڻ واجب ٿئي محبت سان _
محبت ڌوٻڪو ڌنڌو
ڪري ٿي درد وندن سان.