مون کان منهنجو حال نه پُڇ،
ساڳيو هر هر سوال نه پُڇ.
يار اسان ماڻهن جو ڄڻ،
جيئڻ آ جنجال نه پُڇ.
شعر اندر جو اُڌمو آ،
آيو ڪئين سو خيال نه پُڇ.
هرڻي جهڙا آئي ٿئي،
ڇوري ڏيندي ڇال نه پُڇ.
پنهنجو مٽ آ پاڻ هو رئيس،
رئيس وڏي جي ڳالھ نه پُڇ.
راتو رات امير ٿي وِيو،
ڪئين آيو سو مال نه پُڇ.
اڄ به اڳي کان اڳرو آ،
هُن جي جوت جمال نه پُڇ.
مجبور ڏسيوَ مجبوري ڇا،
اوندھ آ احوال نه پُڇ.