دل جا خالي ايوان ته ڏس،
پنهنجن جا هي احسان ته ڏس.
ڀريل پيار سان دليون ڀورن،
ويري اڄ جا انسان ته ڏس.
راتيون جاڳي جيڪي سارن،
ڏينهن جا سي نادان ته ڏس.
هڪ وائي تي روئن ويٺا،
شاعر جا ڪي ديوان ته ڏس.
اکين ۾ هن جايون جنهن لئه،
نخريلا سي مهمان ته ڏس.
انسانن جي شڪلين وارا،
هي ڍور ڍڳا حيوان ته ڏس.
اونڌي ڪاتيءَ ساڻ ڪُهن ٿا،
“مسرور” مُڏا سامان ته ڏس.