نظم: ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا
محبت، عقيدت سندو سحر سيتا.
علم آشنائن سندا واس آيا،
پريم چند، موتي، موهن داس آيا،
۽ عبدالغفور سيتائي ياد رهندا،
ڪي آخوند دائود آيا ڪي ايندا،
وسايا فڪر جا پئي ابر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
سُهاني سٽن ۾ آ اُستاد پيرل،
غزل گيت ۾ آهي آباد پيرل،
۽ بشير سيتائي به فولاد بڻيو،
ضعيفن، غريبن جي فرياد بڻيو،
سدا ڳائجي ٿو تنهنجو ذڪر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
قادر بخش “افسر” رهيا منهنجا رهبر،
هو عالم ۽ فاضل، ٻيو سڏجي قلندر،
اُٿي اُڀ تي آيا ڪڪر ڪي علم جا،
ڪي اُستاد ادبي شفا جي قلم جا،
اُٿاري علم جي سدا لهر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
قمرڀان، اُستاد، فنڪار، ليکڪ،
۽ سُقراط شاعر سّچار ليکڪ،
لکن خوب مجبور مشهور ميمڻ،
اٿن انقلابي سچن ۾ سچو گُڻ،
آهي سُرهي سوچن سندي نهر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
محبت جا منصور احساس ارپي،
چنبيلي جي گُل جو ٿو ڄڻ واس ارپي،
رکي دل اميري غريب گل سيتائي،
ڪوتا ۾ جنهن جي ڀٽائي سچائي،
سچن تي سچي آ ڪئي مهر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
گلابي گُلن ۾ ٿو آڪاش مهڪي،
سندس شاعريءَ جو ٿو هر ٽار ٽهڪي،
سچائي جا سُرها لکي گيت بيوس،
ڪڍي عرق سچ جو جئين موتئو رس،
ستارن سان چمڪي ٿي هر پهر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
امر، دين محمد لکن ٿا نرالا،
ڪري شاد دلشاد دل ۾ اُجالا،
بقا جي جهان ۾ آ مسرور رستم،
غزل گيت جا هُن بڻايا ها مرهم،
علم جو ادب جو ڏنو اجر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
ڪهاڻين جي ماٿي جو سندور آهي،
مٺو محبتي ماڻهو منظور آهي،
اداڪار داد غني جا ها جوهر،
شهيدِ فنونِ لطيفي سڪندر،
رهيو فن جي جيءَ جو آهي جگر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
جئين لاٽ ٻرندي قلمدان رهندا،
سدائين اديبن جا عنوان رهندا،
مٿاهان علم جا هي ايوان رهندا،
سندم جنم ڀوميءَ جا احسان رهندا،
الف، بي، پڙهايا ٻئي اکر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
ڪوئي آس اصغر ۽ ساحل سڏائن،
ٿا ٻوليءَ جي لوليءَ کي ڳائن وڄائن،
۽ فياض، منور اُٿاري جا خوشبو،
محبت ڪوتا جي هٻڪار هرسو،
ڪري شاعرن کي پئي امر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
گنن گن ۾ گونجي ٿو رمضان ڳائي،
ڇنن ڇن کي خادم گُلڻ ٿو نڀائي،
ڌنن ڌن سان محبوب ڍولڪ وڄائي،
ڪو ڪوهياري، راڻو سُرن ۾ سجائي،
آهي ساز سنگيت جو بحر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
عدم ۽ امن جون امن آشيائون،
هتي شاعرن جي فڪر جون فضائون،
ڪٿي درد شاڪر لکن نينهن نظارا،
اُتر لاڙ سنڌ تي ۽ ڪينجهر ڪنارا،
لکن ٿا لکڻ جو ڏنو هنر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.
ڪو عاجز، ڪو آصف، ڪو باغي، ڪو گهائل،
رهيا سارا فطرت جي رنگن جا مائل،
لِسانِ محبت جي ڪا وائي آهيان،
منهنجو شهر سيتا، مان سيتائي آهيان،
“عزيز” الفت جو آهي اثر سيتا،
ادب جي چمن جو آهي شهر سيتا.