نفاست ۽ نزاڪت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو،
خدا جي ان عنايت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو.
صدين کان دانھَن ڌرتيءَ جي ڪنن ۾ پئي ٻُري ٿي پر،
غُلاميءَ جي غلاظت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو.
ڳڀي لئه ڪو سِڪي ٿو پيو، ڪٿي هن طعام سينواريل،
سخيءَ جي ان سخاوت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو.
گھڙيءَ تي ڀروسو ناهي گھڙيءَ کان پوءِ ڇا ٿيندو،
حياتيءَ جي ڳجهارت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو.
مليا مرڪي مگر ماڻهو پُٺيءَ ۾ تير کوڙي ويا،
زماني جي عداوت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو.
ويو آ وياج جهڙي مرض ۾ ٿي مبتلا ماڻهو،
ندامت جهڙي لعٰنت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو.
ٽڙڻ جي مند ۾ ڪومائجي وِيا هن شعوري گل،
بهارن جي بغاوت کي نه تو سمجهو نه مون سمجهو.