دنيا ادب جي ۾ اچڻ ٿو گُهران،
وزن بحر سارو سکڻ ٿو گُهران.
ڪو ڳولڻ به چاهي نه ڳولي سگهي،
گهرائي ۾ اهڙو وڃڻ ٿو گُهران.
مان مايوس هرگز نه ٿيندس ڪڏهن،
ڪڙي ويل سان منهن ڏيڻ ٿو گُهران.
شمع کي ٿو شعلو مان سمجهان پرين،
پتنگ ٿي اُنهيءَ ۾ پچڻ ٿو گُهران.
حَسين رات گذري سڄڻ ساڻ گڏ،
کڻي ڍير خوشيون وڃڻ ٿو گُهران.
نه “مسرور” وسري سڄي زندگي،
اهڙو شعر ڪوئي چوڻ ٿو گُهران.