اچي ٿي سانجهي اُداسيءَ جون اجرڪون اوڍي،
۽ لاهي لاش ڍڪي ٿي سڄي گهراڻي جو.
پچار ڪا نه ڪيئين، پيڙجي بلاول ويو،
ڀُتو ٿيڻ نه ڏنائين ڀروسو به گهاڻي جو.
سواد سچ جو ڪڙو آ تڏهن ته ماڻهن جي،
زبان زهر ڀري ۽ مزاج ماڻي جو.
توهان ته تن کي صليبون کڻائيندا آهيو،
سُڪر جا سپنا اُڻي جو ۽ ساڀيان آڻي جو.
سموري رات اڪيلو جليو ۽ روئندو رهيو،
پتنگ پاڙيسري هو ڏيئي اُجهاڻي جو.
هتان کان سونهون اسان جو اهو ٿئي جيڪو؛
اسان جي ڳوٺ جي ڏک کي وڌيڪ ڄاڻي جو.
اسان کان ڳوٺ جون ڳالهيون ٿا شهر وارا پُڇن،
آهي ڪو ڳوٺ ۾، هيڏي جواب اُماڻي جو؟
اڃا ته نينهن جي آهيوَ ڇوڪراڻي وهي،
اوهان کي قدر به ڪهڙو آ غم پُراڻي جو.