دُک درد جي اي دوست ڪا مون وٽ ڪمي نه آ،
آرام جي ته ڇانوَ ڇا، سُک جي گهڙي نه آ.
ظلمات اڄ به اوج تي ڏسجي ٿي ڏيهه ۾،
اونداهين جي ديس ۾ ڪا روشني نه آ.
جذبا دُکي ٻري به پيا، ٻرندڙ جبل جئان،
هر دل دُکي ٻريو ٿي پئي، ڪائي ٿڌي نه آ.
تنهنجي پڄاڻان درد ۽ هڪ آس ئي رهي،
ديدار جي سا آس آ، جيڪا وئي نه آ.
تون ساڻ آهين پو ته “سڄڻ” دل بهار آ،
هي زندگي سواءِ تو ڪا زندگي نه آ .