هلچل هلايون
قلم علم رستي سان اڳتي وڌايون.
آيا غير دشمن پُڪاري ٿي ڌرتي،
لکون سچ ٻري مچ منافق ڀڄايون.
وڏيرن، ڀوتارن ۽ پيرن فقيرن،
لُٽي سنڌ ساري ته ڇاڇا لڪايون.
امڙ سنڌ ٻوليءَ جي مٺڙي آ لولي،
پڙهون ۽ پڙهايون سا ٻولي بچايون.
سُڀاڻي جو سوچون اُٿي اڄ ئي لوچون،
سهيڙي ڪا تاريخ سنڌ جي لکايون.
سوا علم جي هت سُڌارو نه ايندو،
ادب علم رستي جهالت مِٽايون.
بُکارا اڃارا ٿري ٻار سارا،
مرن مور ماڻهو، اهو ٿر سجايون.
خدا ڪو نه بدلي ٿو تقدير پاڻهي،
گُهري معجزو ڪو دعا ٿا لڄايون.
مقدر جو مهڻو ڪيون گڏجي ڪوڙو،
ڏڪر ۽ ڏمر جا به بادل هٽايون.
بلاول ڀٽائي سچل صوفين جا،
ڏني واٽ حق جي، اُها ڇو وڃايون.
سنڌو ديش پنهنجو ٿو آزاد گهرجي،
ڪري غور ويچار ان تي ڳالهايون.
مڃون ٿا، جهڪون ٿا ۽ پوڄي چئون ٿا،
اسان سنڌ کي قعبو قبلو ٿا ڀايون.
سڃاڻپ ثقافت اسان جي نرالي،
لڳون گهوٽ جي ٽوپي اجرڪ ٿا پايون.
رني ڪوٽ مڪلي ۽ موهن دڙو ڀي،
هي تاريخ تهذيب خوشحال ڳايون.
ختم جر جو پاڻي نه ٿيو آ نه ٿيندو،
ائين شاعري آ اسان ڇا کُٽايون.
ملي موت منظور قومي سفر ۾،
مرون سرخرو ٿي، مٽي ماٿي لايون.