سِرَ جو هجي يا دل جو سودو هجي رضا جو،
نيبهه نڀاءُ ٿيندو اُهو عشق ابتدا جو.
ظاهر زبان سان ۽ دل سان قبول ڪرڻو،
ميدانِ عشق ۾ آه ڌُريان هي ڌيان ڌرڻو،
پُرجهي هي پير ڀرڻو خئم نه پوي خطا جو.
صادق صداقتن سان سَرهو ٿي سر ڏجي،
ميدان امتحان ۾ ٻاڙو نه ٻولجي،
ڪربل ۾ ڪيسُ ڪيڏو پر قرب هو قضا جو.
سڀ ڪجهه ٿي جنهن لُٽايو پر دين پئي بچايو،
راضي رهي رضا تي ناتو پئي نڀايو،
سجدي ۾ سِر رکي ۽ ڏنئون درس ٿي دعا جو.
خوش ٿي خليل آيو آڙاھ جي اندر ۾،
ناتو نڀائڻو جنهن کي نينهن هو نظر ۾،
سِر ڏئي ٿي ورتو ساجن سودو اُهو سخا جو.
ذڪر ذَبيحُ الله ڏس جنهن عشق پئي اُجاريو،
ڪوٺي جنهن ڪُهڻ لاءِ پنهنجي پيءُ پئي پڪاريو،
وحدت وصال وارو ڪيو واعدو وفا جو.
سِر ڏياچ جي ڏيڻ لاءِ ٻيجل پئي ٻاڏايو،
سُر سوز سازن سان ٿي جنهن قرب هي ڪمايو،
ڏنون ڪنڌ ڪات هيٺان ڪري مرد مرحبا جو.
احسان عشق جو آه مالڪ جي مهرباني،
پنجتن سان پيار پنهنجو جانب هي جيءُ جاني،
اهو قرب آهي ڪيڏو قلندر تي ڪبريا جو.