تنهنجي گر پيار جي ذرڙي به عطا ٿي پوندي،
دل جي هر درد جي اي دوست دوا ٿي پوندي.
تون بنا پردي ملين مون سان ته هڪـ بوسي جي،
ڪيڏو ڪنٽرول ڪيان پوءِ به خطا ٿي پوندي.
راههِ الفت ۾ ڪا تقسيرِ وفا ٿي به پئي،
اهلِ اُلفت جي اڳيان منهنجي گِلا ٿي پوندي.
تون ڏسي ناز مان مرڪين ته قسم تنهنجي لئه،
دل مان جا آهه ٿڌي نڪتي دُعا ٿي پوندي.
منهنجي ڪکڙن ۾ اچين پير ڀري منهنجي لئه،
تنهنجي قدمن جي مٽي خاڪـِ شفا ٿي پوندي.
زندگي ڀر نه مگر هڪڙي گهڙي بيوس وٽ،
ٿيندي مهمان سڄڻ پوري صدا ٿي پوندي.