پنهنجو بار هلڪو ڪرڻ ڏي مون کي،
ٻه ڳوڙها ٻه آهون ڀرڻ ڏي مون کي.
تون سُرهاڻ آن، مان به هان ڀوئنر ڪو،
پنهنجو واس ٿورو وٺڻ ڏي مون کي.
نه ٿو جيءَ ۾ جاءِ ڏين تون ته پو،
مٺا شهر ۾ ئي رهڻ ڏي مون کي.
پوان ٿي نه هيراڪ ڪاٿي پرين،
چوان ڪئين ته ڳلڙا چُمڻ ڏي مون کي.
اکين ۾ سدائين ڪڪر ٿا رهن،
مان برسات آهيان وسڻ ڏي مون کي.