شاعر شعور وارا
انسان کي نه آهي انسان جي ضرورت،
پنهنجي ئي پيٽ جي آ ۽ نان جي ضرورت،
ڪاٿي وڃي رهي آ ايمان جي ضرورت،
دشمن پيو ٿي جاني آهي ادا ادا جو،
اڄ وقت ناهي رهيو ڪاٿي به چئه چوا جو.
اخلاق جي اسان ۾ دولت رهي نه آهي،
ڪاٿي به ڪا سچي اڄ صحبت رهي نه آهي،
ڪنهن کي به سچ چوڻ جي جُرئت رهي نه آهي،
برڪت پوي به ڪئين، جو برڪت رهي نه آهي،
پُڇندو ڪو “پوُز” ڇا لئه، ڇا جي ڪندو پُڇا جو،
هو پاڻ ٿو هڻي ڌڪ ويٺو وڏا وڏا جو.
ڪنهن کي به يار ڪنهنجي صورت نه ٿي وڻي اڄ،
حق ۽ حلال جي ڪا اجرت نه ٿي وڻي اڄ،
محنت لئه تيار ناهي، محنت نه ٿي وڻي اڄ،
غربت ٿو گار سمجھي، غربت نه ٿي وڻي اڄ،
ڪنهنجو به ڏوھ ناهي ڪنهنجي نه آ خطا جو،
هر چيز چوٽ تي آ بازار ۾ صفا جو.
هر ڪو امير ٿيڻ جي آهي هتي چڪر ۾،
ڪو ئي نه ٿو گھٽائي انسان پنهنجي پر ۾،
ماڻهو سدائين آهي ماڻهو جي هت نظر ۾،
نڪري وڃي نه ڪوئي مون کان هتي سفر ۾،
هي دؤر آهي سمجهو دوکي رڳي دغا جو،
هي شهر ٿو لڳي ڄڻ منظر آ ڪربلا جو.
جنهن کي به کول ٿورو، ڀائو ڀريو پيو آ،
نهنَ کان هو چوٽيءَ تائين سارو ٻريو پيو آ،
جھوريءَ ۾ ڄڻ ته هُن جو جيءُ ئي جھُريو پيو آ،
آسن تي سمجھ اُن جي ڦيريو ڦريو پيو آ،
اهڙو ته ڪو ئي آيو جهوٽو آهي هوا جو،
ساڙي ويو سمورا سڪ قرب جا سلا جو.
شاعر شعور وارا ڇا ٿا لکن ڏسو ٿا،
هرڪو ٻڌي سڻي ٿو، موتي جيڪي پوئن ٿا،
پيغام قوم کي هو ڪهڙو آخر ڏين ٿا،
مجبور در حقيقت ڪم آ سڄو پُڇا جو،
سِرَ جو هجي يا دل جو، سودو هجي رضا جو.