“سُگهڙ فَن، تاريخ ۽ سُگهڙ”
راز ربي رحم، اها اڳواڻي عنايت.
اشرف المخلوق جو ڏئي شان ۽ شرافت،
اڳي جي احسان سان ملي خاصن خلافت.
امين ڪيو انسان کي ڏئي سچ جي سڃاڻپ،
ته ڌرتي ڌڻي تي ڪندو هيءَ حق جي حفاظت.
علم القران جي ڪئي ڪاتب ڪتابت،
اُجاريائين انسان کي ڏئي علم امانت.
لِکُ لفظن ۾ پڙھ حرفن ۾ جڙيل جڙاوٽ،
ڌريئون رکي ڌيان وارن لاءِ ڌڻي ڌراوت.
پهريون پَرولي پيار جي هيءَ ڳُجهڙي ڳجهارت،
مالڪ جي پنهنجي محبوب سان علمي عبارت.
پرور سندي پيار جي بهترين بشارت،
لڪائي سڄي لوڪ کان هيءَ والي وضاحت.
اهڙي رکي الفاظن ۾ هيءَ باري بناوت،
سمجهي سڀ ڪو ڪو نه سگهيو سَوَلي سلامت.
اهڙي وسيلي واحد ڪئي پنهنجي قرب قرابت،
مالڪ ڏني مام رکڻ جي مخفي مهارت.
وقُولُولِنّاسِ حُسنيٰ هيءَ حق جي هدايت،
سِڪ سُرڪ ساءَ جي سَري سُگهڙن سعادت.
عشق ۽ الفاظ گڏيا ٿي قدر ڪرامت،
سچائيءَ جو ساٿ هي سُگهڙن جي صداقت.
ٻهراڙين تي ٻاجهه ٿي رَسي روحن کي راحت،
اجاري اڇي ڪئي جن سنڌي ثقافت.
الفاظن ۾ آڻن اهري فڪري وضاحت،
ڏٺ ڳجهارت ڏور ۾ بهترين بلاغت.
رسولاڻي راھ تي جن رڙهن رياضت،
ڪوري ڪڍيو قلب مون جن کوٽ ۽ خيانت.
پوتيءَ پڳ سان پيار پنهنوارن رسم روايت
لوئي لڄ نڀائڻ واري ننگي ننگاوت.
حال فقيري خيال اميري دُهري دانائپ،
ميڙي ڪڍئي ملڪ مون جا جملي جهالت.
سُگهڙ سڏائي ڪوڙ ڪمائي ڪُڌي ڪراهت،
ڪِرڀَ ڀريو ڪرتوت نه ڪن نڪي ڦِڪي ڦڪاوت.
عباسيءَ جي اڳواڻي روشن رفاقت،
پرتِ ڀريا پيغام جنهن جا نينهن ۽ نزاڪت.
سڪ جا سيکاريا سبق جنهن ساڻ سخاوت،
محنت مرڪ مردن جو هيءَ خاصي خصالت.
سڄڻن ساٿين ساڻ سدائين رحم ۽ رعايت،
راھ ٽڙين سان راس نه ڪڏهين رتيءَ جي رعايت.
هيرا ڦيري حيف جُنين خلاقي عداوت،
فڪر فهم فيض انهن تي ازلئون عنايت.
امن ۽ انصاف جي انساني امانت،
حق جو ڪلمو هر ڪهين کي بغير بناوت.
بي حيائي بد اخلاقي جي نه انهن اجازت،
نيڪ نيتون ۽ اندر اڇايون سهڻي سياست.
ڏاڍ ڏمر ۽ ڏوھ نه ڪن حقير حماقت،
حسني حسيني حيدري حق جي حمايت.
سڄي عمر سچائيءَ سان رغبت رياضت،
بڇڙائي بدڪاريءَ سان بلڪل بغاوت.
اهرن اعمالن تي اڏيل انهن عمارت،
ڪڏهين قبولين ڪين ڪي شيطاني شرارت.
جُڙي جن جي جان ۾ لفظن جي لطافت،
اجرڪ پٽڪي بوڇڻ واري سنڌي سجاوت.
سچا سڄن سنڌ جا سُگهڙ سلامت،
سُگهڙ سلامت سنڌ سلامت سنڌي سلامت.
دليون نڪتي هيءَ دعا ته اها جملي جماعت،
سُکِ وسي سُگهڙن جي سنڌ ۾ “قلندر” قيادت.