ماپ جي فڪر ڊيگهه ويڪر ۾،
عمر گذري ڪِرائي جي گهر ۾.
در کي محفوظ ڪئين سمجهان مان؟
جي اُڏهي لڳل آ سَر در ۾.
منهنجي پاڙي جي هيءَ سڃاڻپ ٿئي؛
ڪي ئي تالا لڳل هر در ۾.
تنهن کي گهر جو پتو ٻُڌايان ڪئين،
جنهن ٿي احوال ورتا بازر ۾.
ريز گاري به هو ڪندو واپس،
اهڙي اُميد نه هُئي هاڪر ۾.
پيار تنهنجو حجاب ۾ ويڙهيل،
تنهنجي “هائو” لڪل هئي نهڪر ۾.
جيسين مان هُو گهٽي مُڙيس تيسين،
هوءَ بيٺي هُئي در جي اوڍر ۾.
هُن به ڪو فيصلو اڃا ڪيو ناهي،
مان به آهيان اڃا ته ٻُڏتر ۾.
ساٿ سقراط جو جي پنهنجا ڏين،
ساري دنيا ٿئي پنهنجي ٺوڪر ۾.