اسان کي عمر ڀر جو غم ڏنو ٿئه،
هي پنهنجي پر ۾ ڪهڙو ڪم ڏنو ٿئه.
هي آهون، دانهون، سُڏڪا روڄ راڙو،
رڳو حسرت سندو ماتم ڏنو ٿئه.
ڏنو ٿئه پيار جو هي نانءُ جنهن کي،
اذيت جو سو هڪ عالم ڏنو ٿئه.
نه ڇُٽندڙ زخم آ پنهنجو مقدر،
نه ڪو دارون، نه ئي مرهم ڏنو ٿئه.
نه دنيا جي، نه رُغبت دين جي آ،
مزاج اهڙو صفا برهم ڏنو ٿئه.
نه دل جي ٿَرَ جي جنهن مان اُڃَ اُجهامي،
اکين کي اهڙو ڇوآگم ڏنو ٿئه.
’’بشير‘‘ آيو جڏهن به تنهنجي دَرَ تي،
ته هُن کي دردَ جو درهم ڏنو ٿئه.